خدای تعالی می فرماید: (حدیث قدسی)
به عزت و جلال و بزرگواری و جایگاه مرتفع عرشم سوگند، امیدهر کس را که به جز به من امیدوار باشد حتماً و حتماً به وسیله ی نومیدی،
خواهم برید و لباس مذلت و خواری در نزد مردم را حتماً حتماً به او خواهم
پوشانید و او را از نزدیک شدن به بارگاهم حتماً حتماً دور خواهم ساخت!
آیا در سختی ها جز مرا آرزو می کند؟ و حال آنکه سختی ها همه بدست من است و به کسی به جز من امید بسته است؟
و با حلقه ی فکر، درِ خانه ی غیر مرا می زند؟
و حال آنکه کلید درهای بسته بدست من است و درِ خانه ی من به روی هر کسی که مرا بخواند باز است و کیست آنکه در مصیبت هایش مرا آرزو کرد و من رشته ی اتصال او را با خودم در آن مصیبت بریدم؟
و کیست آنکه در مقصودی که داشت امید به من بست و من امیدش را قطع کردم؟
نگهداریآرزوهای بندگانم را خودم به عهده گرفتم ولی آنها به نگهداری من راضی نشدند وآسمان هایم را از فرشتگانی که از تسبیح خوانی من ملالتی به خود راه
نمی دهند پر کردم و به ایشان دستور دادم که درهای میان من و بندگانم را
نبندند ولی بندگانم به گفته ی من اعتماد نکردند. آنکس که مصیبتی از مصیبت ها، شب هنگام به سراغش می آید مگر نمی داند که به جز من هیچ کس بر برطرف نمودن آن مصیبت مالک نیست؟
آیابنده ی من مرا چنین می بیند که منی که پیش از سوال کردن و درخواست، عطا
می کنم، پس از آنکه درخواست کند و از من سوال کند اجابتش نمی کنم؟؟؟
مگر من بخیلم که بنده ی من مرا به بخل نسبت می دهد؟؟؟؟؟!!!!!
مگر بخشایش و کرم از آن من نیست؟
مگر گذشت و رحمت بدست من نیست؟
مگر من محل آرزوها نیستم؟
پس چه کسی رشته ی آرزوها را به جز من می تواند قطع کند؟
آنان که آرزومندند مگر نمی ترسند از اینکه به جز من بر کسی امید می بندند؟؟؟
اگرهمه ی اهل آسمان ها و زمینم همگی آرزوها داشته باشند و آنگاه من به هر یک
از آنان به اندازه ی همه به آنچه همگی آرزو دارند بدهم به قدر ذره ای از
ملک من کم نمی شود و چگونه ممکن است کم شود ملکی که من خودم قیم و برپا
دارنده ی آن هستم؟
ای بدا به حال آنان که از رحمت من نا امیداند
و ای بدا به حال آنکه معصیت مرا بکند و احترام مرا نگاه ندارد.
کتاب لقاالله ، تألیف عارف ربانی آیت الحق، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، ص ۱۱۳
طراحی شده توسط وبلاگ تبیان